RECENSIE: 'Chasing Beauty': “Toont aan dat plastic niet altijd fantastic is, maar daar moet u wel veel gezwets voor
Johanna B. werd in 1936 in Rotterdam geboren, volgde haar grote liefde en vertrok naar Gent. Daar trouwde ze uiteindelijk twee keer en kreeg ze vier zonen. Ze werkte in een supermarkt, eerst als kassière, afterwards als afdelingshoofd. Vorige maand is ze overleden. Haar euthanasie werd door NTGent gefilmd, op haar uitdrukkelijk verzoek. Nu is ze min of meer de hoofdpersoon in de voorstelling Grief & Beauty van Milo Rau, artistiek leider van het Gentse gezelschap.
Waarom Johanna euthanasie wilde en wat voor ziekte ze had, komen we niet te weten. Nosotros zien haar op film alleen vrolijk praten met de acteurs en afterward op haar sterfbed. 'Jullie mogen verdriet hebben, maar maak er geen drama van', waren haar laatste woorden.
Euthanasie – dat is het onderwerp dat Rau koos voor Grief & Dazzler, het tweede deel van zijn Trilogie van het Private Leven. Deel één was de voorstelling Familie, waarin de collectieve en waargebeurde zelfmoord van een Vlaams gezin ijzingwekkend stijlvast werd gereconstrueerd. Nu zijn we dus getuige van een zelfgekozen dood, weliswaar op motion-picture show, maar toch ook intens dichtbij.
In het realistische decor, een dwarsdoorsnede van een Vlaams appartement vol bric-à-brac, scharrelen vier performers en een cellist dice talloze variaties op Purcell's Dido's Lament speelt. Rau heeft wederom onbekende mensen verzameld waarvan er twee professioneel acteur zijn, de anderen zijn dierenarts en boekhouder. Om en om komen zij aan het woord, met persoonlijke verhalen waarin de dood een hoofdrol speelt. Daarin gaat het over dode kinderen, kanker, katten dice worden doodgereden.
Zo op papier lijkt het allemaal behoorlijk deprimerend, maar gek genoeg is het dat niet. Door alles heen sijpelt de onmiskenbare wil om te leven, dóór te leven, de wil om de dood nog even op een zijspoor te houden. Dat komt voor een deel ook door de blijmoedigheid van Johanna B., die zelfs op haar sterfbed nog optimistisch is. Een van de spelers, Princess Isatu Hassan Bangura, vluchtte uit Sierra Leone en heeft door haar contact met Johanna haar persoonlijke drama in een ander perspectief geplaatst. Gustaaf Smans, oud-militair, boekhouder en amateur-toneelspeler, verloor zijn dochter, overwon kanker en verheugt zich nu op zijn 60-jarige jubileum van zijn huwelijk. De dierenarts haalde haar dode kat van straat en sneed hem open up om bij wijze van afscheid nog zijn warmte te voelen.
Zo worden al dice particuliere verhalen samen een universele vertelling over leven en dood, en hoe het een als vanzelfsprekend uit het ander voortkomt. Tegen het eind heeft regisseur Rau nog een verrassing in petto en kijken we in het grote zwarte gat waarin alles uiteindelijk zal verdwijnen en toch ook voor eeuwig wordt bewaard. Dan wordt er nog een dansje gemaakt, en als het publiek bij het slotapplaus bravo roept, buigen de spelers zich naar de foto van Johanna. Als herinnering aan haar staan in het decor een paar spullen uit haar huis: een lamp, een schilderij en twee opgezette uilen.
Grief & Beauty
Theater
★★★★★
Door NTGent, regie Milo Rau; tekst Milo Rau en ensemble.
22/9 NTGent; in Nederland te zien in Amsterdam (22, 23 en 24/ten), Rotterdam (five/eleven), Utrecht (02/04) en Groningen (23/04)
Source: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/het-thema-van-grief-and-beauty-is-euthanasie-maar-gaat-over-de-wil-om-door-te-leven~b16b7c32/
Posted by: campbellsciet1985.blogspot.com
0 Response to "RECENSIE: 'Chasing Beauty': “Toont aan dat plastic niet altijd fantastic is, maar daar moet u wel veel gezwets voor"
Post a Comment